ترمه

نقوش و حجاری ها و نگ ارگ ری های به جای مانده از دوران باستان تا زمان اسلام نشان دهنده علاقه و ذوق ایرانیان به هنر موسیقی می باشد. در دوران پس از اسلام موسیقی به دلیل مخالف ها، شکوفایی دوران پیشین خود را از دست داد. ولی به هر حال به حیات خود ادامه داد. این استمرار را می توان در زمان صفویه در بنای کاخ چهل ستون و اتاق موسیقی کاخ عالی قاپو مشاهده کرد.

فرهنگ شناسان معتقدند که بارزترین نشانه های قومیت و بهترین ابزار شناسایی خصایص یک ملّت، فرهنگ بومی آن هاست. فرهنگ بومی به مثابه جلوه گاهی ارجمند و والا آینه وار منعکس کننده موجودیت و ارزش های هر قوم می باشد. خوشی ها و ناملایمات مردم عادی برگرفته از طبیعت پیرامونشان است.
هیجانات شادمانه و افسردگی های انزوا گرایانه حاصل شرایط زندگی و بازتاب تأثیر محیط آن هاست و اعتقادات، روحیات و باورهای مردم ساکن در کوه ها و دشت ها به روشنی در رفتار، گفتار، عادات، سنن و خصوصاً هنرهای آن ها متجلی می شود. صنایع دستی، ابزار کار، آداب، قصه ها و شعرها و آوازها، به روشنی رازهای درونی و خصایص عاطفی این مردم را بیان می کند.
در میان تمام عناصر فرهنگی، موسیقی بومی که معمولاً تلفیقی از شعر و نغمه گری است، بازگو کنندۀ باورها و نشان دهندۀ ارزش ها به شمار می آید.