مبناگرایی و نواندیشی

مبناگرایی به معنای بازگشت به اصول و قواعد و احکام ثابت شریعت است، که با تغییر
زمان و مکان تغییر نمی کند و به چیز دیگری تبدیل نمی شود، در روایتی از امام صادق(ع) آمده
است:
«حلالُ محمدِ حلالٌ أبداً إلی یوم القیامة،و حرامُه حرامٌ أبداً إلی یوم القیامة،لایکون
غیره،و لایجیء غیره ».
و امام علی)ع( فرمود: «ما أحدٌ ابتدع بدعةً إلا ترک بها سُنَّة» .
مبناگرایی در واقع از یک سو، زدودن غبار دسیسه و افترا، و از سوی دیگر دوری از تفاسیر و تحلیل های اشتباه است، که این عمل را با آشکار ساختن حقیقت دین و اصول ثابت آن، و پاک کردن آن از پلیدی هایی که به سبب دور شدن از عصر نزول قرآن دامنگیرش شده، تحقق می بخشد.
مبناگرایی همان تکیه بر قرآن، به عنوان منبعی ناب و سرچشمه ی وحی الهی است:
(إِنَّ هَٰذَا الْقُرْءَانَ یهَدِی لِلَّتیِ هِیَ أَقْوَمُ وَ یُبَشرِّ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لهَمْ أَجْرًا کَبِیرًا)، و تکیه بر هر آن چیزی است که پیامبر(ص) برای ما به ارمغان آورده است:
(وَ مَا آتَاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مَا نهَاکُمْ عَنْهُ فَانتَهُواْ)،
و همچنین تکیه بر سخنان و مواضع ائمه اطهار(علیهم السلام) می باشد.
مبناگرایی از دانش قرآن سرچشمه می گیرد، بر این اساس که شریعت کامل از جانب خداوند متعال است، و آن را برای ما پسندید:
(الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أتَمْمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتیِ وَ رَضِیتُ لَکُمُ ا لْسْلَمَ دِینًا).
پس مبناگرایی در سایه ی دوری از کلام قرآن و سنت نبوی، که دو محور اساسی برای فهم اصول شریعت و احکام اسلام هستند، اصالت و اعتباری ندارد.