گفت و گو با دیوید لینچ

مشهور است که می گویند مصاحبه با "دیوید لینچ" به کلنجار رفتن با نوزاد زبان بسته ی چهارماهه ای می ماند که حرف های زیادی برای گفتن دارد اما شما نمی توانید به درستی منظور اصلی او را متوجه شوید.

این ویژگی شخصیتی و کاری او به روشنی نشان می دهد که عبارت «طفره رفتن» یا گریزان از گفت و گو چندان برازنده ی او نیست زیرا علاقه ی زیادی به گفتن دارد یا دقیق تر که بگوییم: او عاشق سخن گفتن است. لینچ از داستان گویی به شدت لذت می برد، لطیفه گفتن و لطیفه شنیدن را دوست دارد و از فلسفه بافی بداهه شاد می شود. با وجود این، در نظر او صحبت در مورد جنبه های گوناگون زندگی شخصی یا معنای محتمل آثارش موضوعی دیگر است. بنا بر این او بیش از آن که طفره برود یک مبهم گوی کار کشته است، هدفی متحرک برای مصاحبه گر بی نوا و یک خوش صحبت زیرک که در مصاحبه آن چه نمی گوید بر آن چه می گوید ارجحیت دارد و در یک کلام این رویکرد ابهام در همکلامی را می توان شناسه ی منحصر به فرد او دانست.

چهار مصاحبه ی این مجموعه کریستین مک کنا، کاترین اسپور، مایکل سیمنت و هوبرت نیوگرت از مطبوعات سه کشور اروپایی اسپانیا، سوئد و فرانسه می آیند. من تلاش کردم برآیند مناسبی از عقیده ی فرانسوی ها درباره ی آثار لینچ را در این کتاب بازتاب دهم زیرا آن ها نه تنها جدی ترین مخاطبان آثار او هستند بلکه از بسیاری از پروژه های هنری او حمایت مستقیم مالی کرده اند.