داستانهای آسمانی

گرد و خاکی که هنگام غروب، معمولا آسمان تهران را می پوشاند، . . . بالای سر آن محلّۀ غرقه به خاک هنوز موج می زد و نور ضعیف چراغ کوچه و تیر آن، با تمام سیم هایش، از وسط آن گنگ و محو به نظر می رسید. اگر دکل های بی قوارۀ رادیو و تیرک پشه بندهای انگشت شماری را که روی بام های اطراف ایستاده بودند، برمی داشتند، همه جا از کاه گل پوشیده شده بود؛ و تا چشم کار می کرد، بام های خاکی رنگ و خرپاهای کوتاه و بلند و گاه گاه نیز یک بادگیر دراز و بی قواره که هوای خفۀ زیر زمین های مرطوب را تحویل آسمان گرفتۀ محلّ می داد . . .