پایان غیبت

معرفی غیبت به عنوان سنّت با استناد به غیبت پیامبران پیشین و بررسی نقش مردم در پایان غیبت


در بخشی از کتاب می خوانیم:
غیبت ولیّ و حجّت خدا، ناگوارترین واقعه ای است که اگر فهم شود، آدمی همه ی آنچه که در دست دارد، یا بدان مشغول است، رها کرده و زار و نزار در پیشگاه خداوند دست طلب دراز می کند تا شاید از این واقعه ی سخت برهد.

حجّت و ولیّ خدا، حصن حصین و دیوار نگهدارنده ی جمله ی آفریده ها، امان زمین، راهبر راه بلند و واسط رزق بندگان خداست که بی انگشت اشارت او و بی امارت و حکمرانی او، جهان روی صلاح و برخورداری و عدالت نخواهد دید.

فقدان معرفت درباره ی این عالی ترین نعمت از میان همه ی نعمت های پروردگار متعال بر آفریده هایش، موجب بوده تا بشر از حضور و هدایت مستقیم ایشان بی بهره بماند و در برهوت زمین، سرگشته و حیران سیر کند.

حسب آنچه که خداوند متعال فرموده، عامل سلب نعمت، کفران نعمت است؛ چنان که شکر نعمت بر میزان نعمت و دوام و بقای آن می افزاید:
«لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابی‏ لَشَدید؛
شکر نعمت، نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند.
امام محمّد باقر(ع) فرمودند: «زمانی که خدای تبارک و تعالی بر خلقش خشم کند، ما را از مجاورت آن ها دور می کند...»