بررسی زهد در دیدگاه امام علی(ع)

آفت دنیاپرستی و دنیا خواهی، هر یک از فقیر و غنی را به گونه ای گرفتار کرده و سر منشأ تمام خطاهای انسانی در همۀ عرصه های زندگی شده است. امام علی با بیان درد واقعی انسان ها درمان آن را زهد می داند و راه های درمان این درد و اتصاف به زهد حقیقی را به صورت نظری و عملی بیان می کند.

زهد در نگاه امام گوشه گیری، ژنده پوشی و بی تفاوتی نیست، بلکه حضرت اساس وحقیقت زهد را کوتاه کردن آرزوها و دلبستۀ دنیا نبودن می داند:
الزهد کله بین کلمتین من القرآن: قال الله سبحانه: ﴿لِکَیلَا تَأْسَوْا عَلَی مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ﴾ و من لم یأس علی الماضی، و لم یفرح بالآتی، فقد أخذ الزهد بطرفیه.

همۀ زهد در میان دو جمله از قرآن است: خدای پاک از هر کاستی گوید:« تا بر آنچه از دستتان بیرون رفته دریغ نخورید، و برای آنچه به دستتان افتاده شادمان نشوید»، پس [بر پایۀ این سخن خدا] هر کس که بر گذشته دریغ نخورده، و برای آینده شاد نشده، از آغاز تا انجام زهد را به دست گرفته است.