فرهنگ آزادگان ( جلد سوم)

«... زمانی که وحشیگری دژخیمان عراقی به اوج خود و سختی‌ها به آستانه شکستن صبر و مقاومت بچه‌ها می‌رسید و تنها یک ملجأ و پناهگاه برای همه باقی می‌ماند و آن ذکر و یاد خدا بود. در آن شرایط آیه “الا بذکرالله تطمئن القلوب” با تمام معنا در دل می‌نشست. از زمانی که یکی از بچه‌ها را به بیرون از اردوگاه می‌برند، همه آسایشگاه به نماز و دعا می‌ایستند. این مناجات فقط اختصاص به چنین مواقعی نداشت. در نیمه‌های شب که اکثر انسان‌ها خواب‌اند، اسرا به نجوای الهی مشغول بودند...»