خاک که آدم نیست

خاطرات روزانه خود را به گونه ای می نویسم، تو گویی که یکی از آیندگانی هستم که این خاطرات را می خواند. کاملا خودم را جزء آیندگان می دانم و احساس پیوند و اتصال با آنان می کنم، جز این هم نباید باشد.

با نگاه فرآیندی جای هیچ گونه انفصال و انقطاعی نیست. همان گونه که من جزئی از گذشتگانم، آیندگان هم جزئی از من خواهند بود. این پیوند نه در زمان و مکان که در جوهره انسان و فرایندی و غایتمدار بودن این جوهره است ...