سنگ در سرزمین آینه ها

توفیقِ راهی شدن به حج، توفیقی است که شاید آدمی در طول عمر، با همة اشتیاقش به آن نائل نشود و با این حساب کسی که به این تشریف شریف ملبس شده، لابد اهلیتی داشته که نامش در صف زائران بیت العتیق آمده است.
به اتکای همین «لابد» است که صاحب این قلم هنوز در اعجاب است که چگونه با همه نااهلی ها و بی ذوقی هایش، در چنان کاروانی، به سهو، نام او را جا زده اند و این جمله ها نه از سر فروتنی هایِ بی نمکِ مرسومِ اهلِ ادب؛ که اعترافی است از صمیم دل و البته نه چندان خوشایند.
باری، غزلی که پیش تر خواندید ـ البته، شعری نه چندان قابل است ـ سبب ساز شد تا این بندة کوچک خدا به فخری مفتخر شود که لباس احرام بر تن کند و گرداگرد کعبه شریف بچرخد و ...