خاطرات شهرم دلیجان

آنچه که پیش رو دارید مربوط به خیلی قبل است. خاطرات خیالی و واقعی من است. گاهی دل تنگی و گاهی زندگی سنتی و مدرن امروز خود بزرگ ترین دلیل برای نوشتنم شد. نوشتن از قدیم که خود یادآور سادگی و بی آلایشی، شادی و غم، سختی و راحتی های زمان خود بود. غم هایش با امروز متفاوت و شادی هایش واقعی بود، بوی گل محمدی را می داد بچه های آن زمان با یک جفت کفش و یک دست لباس خوشحال می شدند، حتی آدم بزرگ ها هم خوشحالیِ شان با امروز فرق می کرد چه خوب است، میان همة عشق و احترامی که برای هم داریم خنده و شادمانی در بینمان بیشتر شود، مثل قدیم. چه خوب است خوش بین به روزگار خود باشیم و مهم تر از همه واقع گرا باشیم، مثل قدیم. در تمام مسائل و مشکلات زندگی باید ردپایی از خوش مشربی پیدا کنیم و معلمِ شاد زیستن باشیم، مثل قدیم. ما همیشه و همه زمان در معرض مسائلی هستیم که متعلق و خاصه انسان هاست، پس عاقلانه با مسائل روبه رو شویم. امیدوارم زندگی شادتری داشته باشیم و در آرامش زندگی کنیم.
مریم حسنی (راد)