مهمانی چشمان تو

غزل «حدیث عاشقی» است. حدیثی که در زبان فارسی از قرن هفتم و با تأثیر از شعر عرب، قالب های دیگر شعری از جمله «قصیده» را ناچار به تسلیم کرد.
«غزل» شعری است سراپا غرق در معشوق. معشوقی که گاه زمینی است و گاه آسمانی؛ گاه در آغوش شاعر است و گاه آن چنان دست نایافتنی که جز نگاه حسرت بار شاعرانه، کسی را توان دیدن و چیدن اش نیست. غزل حکایتِ شکایت های بی پایان نیز هست. شکایت هایی که تلخی شب های هجران، از شیرینی ایام وصال نیز خواندنی تر است...