دعای سی و هفتم امام سجاد (ع): در اعتراف به کوتاهی در شکرگزاری و نقش مهم آنان

بارالها، هیچ کس به حدّی شایسته از ادای شکرت دست نیابد مگر احسان دیگری به او شود که این خود شکر دیگری بر او بایسته کند.بنده ات هرچه بکوشد به درجه ای از طاعتت نرسد، و آن سان که درخور شأن توست بندگی ات نتواند و در ادای آن بسی وامانَد.پس سپاس گزارترین بندگانت از شکرت ناتوان بُوَد، و عابدترین ایشان بر بندگی ات بسی مقصّر باشد.هیچ کس شایسته آن نیست که از سر استحقاق او را ببخشایی، و از روی سزاواری از او خرسند باشی.