دارودرمانی و تغذیه در اختلالات گفتار و زبان

بیشتر اختلالات گفتارو زبان، یک ماهیت نورولوژیک دارند پس می توان جهت کاهش نقایص نورولوژیک در این بیماران از داروهایی بهره برد که در بهبود نواقص نورولوژیک مفید باشند. از جمله اختلالاتی که ماهیتی نورولوژیک داشته و می توان از دارودرمانی درکنار سایر روشهای درمانی استفاده کرد، می توان به اختلالات نافذ رشد، لکنت، ADHD، آفازی، پارکینسون، صرع و MS اشاره کرد.
اخیرا در زمینه استفاده از دارو در کنار درمان های توان بخشی مطالعات زیادی صورت گرفته، به عنوان مثال در حیطه ی اتیسم اثربخشی داروهای آنتی سایکوتیک، ضدافسردگی ها و عناصر گاباارژیک و گلوتامات ارژیک و سایر عناصر بررسی شده است واثربخشی تعدادی از این عناصر مشخص شده و تعدادی هم جزو داروهای بی اثر شناخته شده اند.
همچنین در حیطه ی اختلال لکنت، تمرکز بیشتر مطالعات بر داروهای آنتاگونیست دوپامین یا داروهای گاباارژیکی می باشد با این هدف که سطح بالای دوپامین را در نواحی ساب کورتیکال مغز این افراد کاهش دهند. بطور کلی با وجود نواقص نورولوژیک مشهود در بسیاری از اختلالات گفتار و زبان و از طرفی با مشاهده ی اثربخشی داروهای آزمایش شده درکاهش شدت علایم این اختلالات، مشخص می شود که می توان از دارودرمانی هم به عنوان نوعی درمان کمکی در کنار درمان های توان بخشی که برای این بیماران انجام می شود کمک گرفت تا در یک مدت زمان کوتاه نتیجه ی مثبت مورد انتظار حاصل شود.